ನಾನೊಂದು ಒಂಟಿಮರ

ನಾನೊಂದು ಒಂಟಿಮರ

ನಾನಾಗಿ ಹೋದೆ ಒಂಟಿ ಮರ.

ಹಚ್ಚಹಸಿರ ರಾಶಿ ಹೊತ್ತು

ಜಗಮಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ ನಾನು,

ಆದರೀಗ ಹಸಿರೆಲೆಯೇ ಇಲ್ಲ.

ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಹಾರುವ

ದುಂಬಿಯನು ಸೆಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು,

ನನ್ನೊಳಗಿನ ಹೂಗಳ ರಾಶಿ.

ಆದರೀಗ ನಗುವ ಕುಸುಮವಿಲ್ಲ.

ನನ್ನದೆ ಕೊಂಬೆಗಳಲಿ

ಮನೆ ಮಾಡಿ, ಚೀಂವ್ ಚೀಂವ್

ಎಂದು ಅತ್ತಿತ್ತ ಓಡಾಡಿ

ನಗುತ್ತಾ ನಲಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಅಳಿಲುಮರಿ.

ಕಿಲಕಿಲ ಕಲರವ ಮಾಡುತಾ,

ಜೋಡಿಹಕ್ಕಿಗಳಾಗಿ ಸೇರಿ,

ಮೆರೆಯುತಾ ಉಲಿವ ಹಕ್ಕಿಗಳಿಲ್ಲ.

ಸಿಡಿಲು-ಗುಡುಗಿಗೂ

ಬೆಚ್ಚದೆಯೇ ಕೆಚ್ಚೆದೆಯ ನಿಂತಿದ್ದ

ನನಗೀಗ ವರುಣನೂ ಜೊತೆಗಿಲ್ಲ.

ನನ್ನ ಕಂಡಾಗಲೆಲ್ಲ,

ಕಾಲೆತ್ತಿ ನನ್ನ ಬುಡಕ್ಕೆ

ನೀರು ಹಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಾಯಿ

ಕುನ್ನಿಗೂ ಈಗ ನಾ ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ.

ನನ್ನ ನೆರಳಲ್ಲಿ ಕೂತು,

ಅದೆಷ್ಟೋ ಪ್ರೇಮಿಗಳು

ಹಂಚಿಕೊಂಡ ಪಿಸುಮಾತುಗಳಿಲ್ಲ.

ಬದುಕಿನಲಿ ನೊಂದು,

ಬಾಳಸಂಜೆಯ ಕ್ಷಣಗಳಲಿ,

ಮೌನದಿ ಅತ್ತು ನೊಂದವರು ಈಗಿಲ್ಲ.

ಎಲ್ಲವನೂ ಕಳೆದುಕೊಂಡು

ನನ್ನ ಬದುಕು ನೀರಸವಾದಂತ್ತಿದ್ದರೂ,

ಮತ್ತೆ ಚಿಗುರುವ ಆಸೆ ನನ್ನಲ್ಲಿದೆ,

ಮತ್ತೆ ಬದುಕಿ, ನಗುವಾಸೆ ನನ್ನಲ್ಲಿದೆ.

ಆ ಸಂಭ್ರಮದ ಕ್ಷಣಗಳು ಬರಲು ಕಾರಣ

ಋತುರಾಜ ವಸಂತನಿಗೆ

ನನ್ನ ಮೇಲೆಯೇ ಅದಮ್ಯ ಪ್ರೀತಿಯಿದೆ.